بر سنگفرش
- دوشنبه, ۱۴ دی ۱۳۹۴، ۱۲:۱۲ ق.ظ
حجم حوادث و جنایاتی که این روز ها بر بردران مسلمان و مبارزمان می رود و ناتوانی ما در حمایت از ایشان به اندازه ای بود که بی اختیار این سروده احمد شاملو به خاطرم رسید. نمیدانم اگر او هم زنده بود با من هم نظر بود یا نه اما آنچه میدانم این است که من اکنون با این سروده اش هم احساسم.
یاران ناشناخته ام
چون اختران سوخته
چندان به خاک تیره فرو ریختند سرد
که گفتی
دیگر
زمین
همیشه
شبی بی ستاره ماند
آنگاه
من
که بودم
جغد سکوت لانه تاریک درد خویش
چنگ ز هم گسیخته زه را
یک سو نهادم
فانوس برگرفته به معبر در آمدم
گشتم میان کوچه مردم
این بانگ با لبم شرر افشان
«-آهای
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
خون را به سنگ فرش ببینید!
این خون صبحگاه است گویی به سنگ فرش
کاینگونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن...»
بادی شتابناک گذر کرد
بر خفتگان خاک،
افکند آشیانه متروک زاغ را
از شاخه برهنه انجیر پیر باغ...
خورشید زنده است!
در این شب سیا -که سیاهی روسیاه
تا قندرون کینه بخاید
از پای تا به سر همه جانش شده دهن-
اهنگ پر صلابت خورشید را
من
روشن تر
پر خشم تر
پر ضربه تر شنیده ام از پیش...
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
از پشت شیشه ها
به خیابان نظر کنید!
از پشت شیشه ها به خیابان
نظر کنید!
از پشت شیشه ها...
نو برگ های خورشید
بر پیچک کنار در باغ کهنه رست.
فانوس های شوخ ستاره
آویخت بر رواق گذرگاه آفتاب...
من باز گشتم از راه،
جانم همه امید
قلبم همه تپش.
چنگ ز هم گسیخته را زه بستم
پای دریچه
بنشستم
وز نغمه یی
که خواندم پر شور
جام لبان سرد شهیدان کوچه را
با نوشخند فتح
شکستم:
«-آهای
این خون صبحگاه است گویی به سنگفرش
کاینگونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن...
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید
خون را به سنگفرش ببینید!
خون را به سنگفرش
ببینید!
خون را
به سنگرش..»
